که دریا فرو رفت و گوهر برآمد - وبلاگ خبری گردشگری

به گزارش وبلاگ خبری گردشگری، خبرنگاران -نصرالله حدادی: مهران بخشی، فرزند مرحوم حاج آقا محسن بخشی، مورد محبتم قرار می دهد و خبر بهجت اثری را می دهد که جز شادی و شعف، هیچ چیز دیگری را به دنبال ندارد.

از پروفایل ما bestcanadatours دیدن نمایید.

کتابفروشی و انتشارات دیدآور را روز یکشنبه نوزدهم مرداد افتتاح می کنیم و به علت شرایط خاص، مراسم خاصی نمی گیریم و پذیرای دوستان هستیم. تنها می توانم به او بگویم: به دیده منت، چه افتخاری از این بالاتر، و حتماً خدمت می رسم.

این روزها، ما که پا به سن گذاشته ایم و گفته می گردد جامعه هدف کرونا، سنین بین 60 تا 70 سال است، باید احتیاط کنیم. در مترو، جمعیت چندان متراکم نیست و با حفظ فاصله اجتماعی و استفاده از ماسک و احتیاط به این امر که با هیچ جسم خارجی تماس نداشته و نگیریم، بعد از انجام کاری در خبرگزاری ایبنا و تجدید ملاقات با دوستان، آن هم بعد از چند ماه، راهی دیدآور می شوم و با گفتن این کرونای لامذهب، نمی گذارد مصافحه کنیم، طاقت نمی آورم و دو عزیزی که سال هاست خدمتشان ارادت دارم ـ ناصر و مهران بخشی ـ را در آغوش می گیرم و چقدر چشم نواز است ترکیب سنت و دانش روز، در شکل دهی قفسه ها و چگونگی نورپاشی به آن ها و آجرهای چشم نواز، که ریشه چندین هزار ساله در معماری اصیل ما ایرانی ها دارد. همه چیز شکیل و زیبا و سرجای خود است و در کنار این همه زیبایی، گشاده رویی ناصر و مهران عزیز، که یادگار مرحوم محسن بخشی هستند و هرگاه این توفیق می یافتم تا در انتهای مغازه انتشارات مطلع به شرف ملاقاتش نائل شوم، اولین سؤالم از او این بود: حاجی جون، قربونت، قندت که بالا نیست؟ و او با لبخند می گفت: از خونه تا اینجا پیاده میایم، تا قندی باقی نماند. خدایش رحمت کند که نمونه ای کامل از شرافت نشر بود.

بیش از پنجاه سال بود که این محل را به نام کتابخانه طهوری می شناختم. چه آن موقع که فقط به عنوان یک خریدار کتاب به رو به روی دانشگاه می رفتم و بیش از هر کتابفروشی و انتشاراتی، به سراغ آذر و مرتضی عظیمی و کتاب های دکتر شریعتی می رفتم و تابلوی چشم نواز طهوری، همواره در برابر دیدگانم بود، و چه زمانی که کتابفروش شدم و با او ابتدا سلام و علیکی و بعدها دوستی و آن روز شوم زلزله رودبار، که طهوری همواره خندان را با آن موهای سپید، ویرانه ای دیدم که بر درگاه خانقاه صفی علیشاه در عزای پسر و عروس و نوه اش ایستاده بود و از آن تلخ تر، روزی که پیکر بی جان او را در برابر انتشاراتش نهادند و عزیز مکرم جناب آقای علی محمدی اردهالی، برای او شهادتین خواند و تا منزلگاه ابدی اش او را بدرقه کردیم و از آن پس احمدرضا بود و کتابخانه طهوری و هر از چند گاه خبر تعطیلی این کتابفروشی، سرانجام در نخستین ماه های سال جاری از قوه به فعل آمد و دریا فرو رفت، اما این بار خشک نشد، بلکه با فوران آب، گوهر به همراه خود آورد: کتاب دیدآور.

این که اولین کتاب انتشارات طهوری فردوس المرشدیه فی الاسرار الصمدیه اثر محمود بن عثمان، که مرحوم ایرج افشار آن را تصحیح نموده بود و یا تذکرة الملوک، که به تصحیح روان شاد، استاد سیدمحمد دبیر سیاقی، به چاپ رسید، فرقی نمی نماید، مهم این است که امروز، تصاویر این دو دوست قدیمی، دو همکار همدل، دو عینیت شرافت نشر، دو انسان شرافتمند که به شغل شریف کتابفروشی عزت بخشیدند و امروز در میان ما نیستند، در کنار هم. این سو سیدعبدالغفار طهوری، تقریبا در میان سالی و آن سو حاج محسن بخشی، در سال های سرانجامی عمر، خدایشان بیامرزاد.

هر شروعی را سرانجامی است و هر آغازی را انجامی. به یاد شعر سعدی بزرگوار می افتم:

بس بگردید و بگردد روزگار

دل به جهان در نبندد هوشیار

ای که دستت می رسد کاری بکن

پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار

این که در شهنامه ها آورده اند

رستم و رویینه تن اسفندیار

تا بدانند این خداوند آن مُلک

کز بسی خلق است جهان یادگار

این همه رفتند و مای شوخ چشم

هیچ نگرفتیم از ایشان اعتبار

ای که وقتی نطفه بودی بی خبر

وقت دیگر طفل بودی شیرخوار

مدتی بالا گرفتی تا بلوغ

سرو بالایی شدی سیمین عذار

همچنین تا مرد نام آور شدی

فارِسِ میدان و صید و کارزار

آنچه دیدی برقرار خود نماند

وینچه بینی هم نماند برقرار

دیر و زود این شکل و شخص نازنین

خاک خواهد بودن و خاکش غبار

گُل بخواهد چید بی شک باغبان

ورنچیند خود فرو ریزد ز بار

این همه هیچ است چون می بگذرد

تخت و بخت و امر و نهی و گیر و دار

نام نیکو گر بماند ز آدمی

به کز و مانَد سرای زرنگار

سال دیگر را که می داند حساب؟

یا کجا رفت آن که با ما بود پار؟

خفتگان بیچاره در خاک لحد

خفته اندر کلّه سر سوسمار

صورت زیبای ظاهر هیچ نیست

ای برادر سیرت زیبا بیار

هیچ دانی تا خرد بِه یا روان؟

من بگویم گربداری پایدار

آدمی را عقل باید در بدن

ورنه جان در کالبد دارد حمار

پیش از آن کز دست بیرونت بَرَد

گردش گیتی زمام اختیار

گنج خواهی، در طلب رنجی ببر

خرمنی می بایدت، تخمی بکار...

نام نیک رفتگان ضایع مکن

تا بماند نام نیکت پایدار...

کتابخانه طهوری و احمدرضا، اندکی آن طرف تر، پس از 67 سال تلاش و تلاش، با نام نیک، از عرصه کتابفروشی، به جهانی نشر بسنده کردند و چه با ارزش کتاب هایی که طهوری به چاپ رساند و با چه بزرگانی حشر و نشر داشت. گرشاسب نامه اسدی طوسی، هشت کتاب سهراب سپهری، سفارت نامه خوارزم رضاقلی خان راهنمایی، اسرار التوحید فی مقامات الشیخ ابی سعید، آثار الحق، دستور مختصر زبان فارسی، قصه های باباعلی (از زنده یاد محمدعلی کهنمویی، هنرمند فقید) و ده ها اثر ارزنده و به یادماندنی و حالا ادامه همان راه، از سوی احمدرضا، که خدایش حفظ کند و خستگی سال ها کار را از تن او بزداید و چه خوش سعادت است این پسر خلف که نه تنها نام پدر را بلند آوازه تر کرد، بلکه حسن خلق و مشرب انسانی و وفای به عهد و ده ها حسن دیگر آن خُلد آشیان را حفظ کرد و به روزگاران سپرد.

در این روزگار وانفسا که از منجنیق فلک سنگ فتنه می بارد و خبر تعطیلی کتابفروشی ها، از اقصی نقاط کشور یکی پس از دیگری به گوش می رسد، چه زیباست افتتاح و راه اندازی یک کتابفروشی، با ده هزار عنوان کتاب و رویکرد جدید نشر ملاقات و نشر دوران که خلاصه شده اند در کتاب دیدآور برای چاپ آثار فاخر، در زمینه های مختلف علوم انسانی و علوم اجتماعی و سایر علوم.

ناصر و مهران بخشی، سال ها در انتشارات مطلع، دوشادوش مرحوم حاج محسن بخشی و حسین حسین خانی، یار و یاور آن ها بودند و این حکم روزگار است که:

گُل بخواهد چید بی شک باغبان

ورنچیند خود فرو ریزد زبار

به حکم طبیعت، طهوری و بخشی رفتند و امروز فرزندان آن ها و انشاالله پس از صد و بیست سال زندگی باعزت، فرزندان احمدرضا و ناصر و مهران، راه پدران شان را ادامه می دهند.

عرصه خوشنامی، چیزی نیست که به آسانی به دست آید و در عرصه نشر، با توجه به فراز و نشیب بسیار، کوچک ترین لغزشی باعث می گردد که نامت به نکویی نبرند و نمونه های فراوانی در این عرصه داریم، اما در خصوص طهوری و بخشی، چنین نیست و کشیدن این بار گران، صعب و سخت و در عین حال ساده و سهل است برای ناصر و مهران بخشی.

صعب و سخت است، همانند قهرمانی که به قله رسیده و حالا باید از جایگاهش دفاع نموده و آن را حفظ نماید و سهل و ساده است، چون پدر راه را کوبیده و همواره ساخته و به فرزند و برادرزاده آموخته است، که هیچ امری، به اندازه خوشنامی و خوش قولی و وفای به عهد، باعث سرافرازی انسان نمی گردد. احمدرضا چنین کرد و به یقین مهران و ناصر هم چنین خواهند بود. به دوستان دیرینه ام، ناصر و مهران در اولین روز بازگشایی و افتتاح این کتابفروشی قدیمی گفتم: چه خوش سعادتید که پدر و عمویتان مرحوم حاج محسن بخشی بود و یادی کردم از اولین روز آشنایی با مرحوم بخشی.

نمی دانم سال 63 و یا 64 بود که گفت وگوهای تنهایی دکتر شریعتی را مطلع چاپ نموده بود. نزد آن بزرگوار رفتم و درخواست کردم تا چندهزار دوره از این کتاب را به من بفروشد. گفت: چه کسی ضمانتت می نماید؟ گفتم: چه کسی را می خواهید، آقای طهوری خوب است؟ و کلام تمام شد و سه هزار دوره این کتاب را یک روزه فروختم و عصر سوار بر دوچرخه، با بسته ای اسکناس به داخل انتشارات مطلع پاگذاشتم و پس از عرض ادب، گفت: مرا ببخشید، این هم بدهی بنده. مرحوم حاج محسن بخشی، با نگاه محبت آمیزی که همواره داشت، گفت: حالا چه عجله ای بود؟ و این سرآغازی شد به دوستی و ارادت، تا آن روز که او را تا خانه ابدی اش بدرقه کردیم. خدایش بیامرزاد.

مهران و ناصر عزیز، تولد کتاب ملاقات مبارکتان باد و مبارک همه کسانی باشد که به کتاب و فرهنگ ایران زمین و علم و مطلعی علاقمند هستند. کار زیبای شما، در نوع خود یگانه است و فقط با بوسه بر دستان شما می توانم سپاسگو باشم. روح پدر بزرگوارتان به یقین امروز شاد شاد در کنار دوست قدیمی اش عبدالغفار طهوری در آن جهانست و تصاویر آن ها امروز در کنار هم به ما می گویند: امروز آن دو با چشمانی که ما قادر به ملاقات آن ها نیستیم و فقط با چشم دل می توانیم آن ها را ببینیم، اظهار می دارند: فرزندان خلف، میراث پدر را پاس داشتید، شیر مادر حلالتان.

و در سرانجام، این شعر زیبا بدرقه رفتگان و خوشامدِ آمدگان:

چرا خون نگریم، چرا خوش نخندم

که دریا فرو رفت و گوهر برآمد

منبع: ایبنا - خبرگزاری کتاب ایران